Me and my boardgames op De Gamification Conferentie

Sorry, niet de Gamification Conferentie, maar DE Gamification Conferentie. Ik stond daar, dus moet ik het wel goed zeggen. Met mijn eigen tafel vol bord- en kaartspellen was ik aanwezig. Mijn opdracht: leg uit wat je kunt met bordspellen als het gaat om educatie. En dat is dus genoeg. Van coöperatief spel Pandemie leer je samenwerken, overleggen en dat een goed werkend team meerdere rollen nodig heeft. Van Hanabi leer je goed opletten, luisteren en vertrouwen op je medespelers. Van Robinson Crusoe dat zelfs als je goed samenwerkt er nog altijd elementen zwaar tegen kunnen zitten en dat als je nu verdulleme je problemen niet oplost, ze je in de toekomst in je billen bijten. Genoeg dus om van te leren dus!

Maar ikzelf heb ook een hoop geleerd die ochtend. Zo leerde ik van keynote speaker  Tobias Staaby, docent van de Nordahl Krieg school uit Bergen (Noorwegen) dat videogames een hoop zijn, maar vooral ervaringen – en van ervaringen leer je, ook in de klas. Die ervaringen hoeven niet altijd leuk te zijn, zoals This War of Mine, een spel over oorlog en de keuzes die je daarin moet maken, echt morele dilemma’s, met consequenties. Of van Papers Please, a Dystopian Document Thriller, waarbij je mensen wel of niet doorlaat bij een douane in een fictief maar akelig grensstation. En als je iemand doorlaat die niet door had gemogen…  Maar het hoeft niet alleen maar te gaan over moral stuff, ook Elegy for a Dead World, een spel waarbij je leert creatief te schrijven heeft het effect dat leerlingen ook daadwerkelijk gingen schrijven. Ook zij die normaal niet durven of afhaken. Knap van een spel. En het ziet er nog prachtig uit ook.

Van de workshops leerde ik dat het jammer is dat als je je eigen workshop hebt, je dan die van de anderen mist! En die waren superinteressant! Heb helaas maar kort bij de presentatie van Logic kunnen kijken, niets meegekregen van de opdracht De School als Game, niet kunnen aanschuiven bij Tobias waar ik erg van baalde en een andere tafel gemist waarop iets gebeurde waar ik geen idee van had. Bummer.

Tot slot leerde ik – helaas voor de zoveelste keer – dat techniek inmiddels een onmisbaar onderdeel is geworden van succes en dat conferentiecentra maar met moeite de ontwikkelingen daarin kunnen bijhouden. Door het gebrek aan internet kon een leuk spel niet met de zaal gespeeld worden. Hulan van Rob Hulsen en Jeffrey Lanters moet dan maar es een andere keer.

Al met al vond ik het een enorm succes. Leuke mensen, goede organisatie door Sem van Geffen, prettige sfeer, tof om mee te doen, smaakt naar meer en naar langer. Next year ben ik er weer bij!