VR-game InCell: een geweldige race, maar wat leer je ervan?

Ik was even helemaal weg, in een andere wereld, in de wereld van de cellen en proteïnen, racend tegen een virus dat ik moest bestrijden door een medicijn helemaal tot in de nucleus van de cel te transporteren. Totdat mijn kat op schoot sprong en ik zo hard schrok dat ik van de bank viel. Mijn eerste ervaring met een VR-game was op zijn zachtst gezegd meeslepend.

Racen in het binnenste van een cel

InCell is een educatieve racing game dat zich afspeelt in 2134, een tijd waarin het mogelijk is mensen zo klein te maken dat je met behulp van een robot ingespoten kan worden in een cel met een medicijn in je virtuele rugtas, dat je helemaal tot aan de nucleus moet brengen. Een race tegen de klok en tegen een virus dat in je nek hijgt en die -zeker bij de latere levels- lastig te ontwijken wordt. Onderweg pik je proteïnen op voor meer snelheid en andere bonussen, ontwijk je bewegende obstakels en slinger je van organelle naar organelle, steeds sneller en sneller, op een woozy trippy muziekje dat ik nu – tijdens dit schrijven – nog hoor. En dat allemaal door alleen maar je hoofd te bewegen.

Educatieve waarde beperkt

InCell is al een wat ouder spel voor VR-begrippen en dateert al helemaal uit 2015. Niet dat ik daar iets van heb gemerkt, want het ziet er fantastisch uit. Kleurrijk, ruimtelijk en psychedelisch met grote abstracte vormen die dingen doen in je cellen. Ik kreeg echter geen idee wat er nu precies gaande was. Als echte niet-bioloog heb ik 0 verstand van cellen en de werking ervan, en dat heb ik hiermee nog steeds niet geleerd. Aan het begin van elk level werd er door de robot wat informatie gegeven over het type cel waar ik naar binnen zou gaan, maar omdat ik gewoon het level wilde halen luisterde ik niet echt en koos het type cel uit met hoge bonussen en veel te verdienen proteïnen voor nieuwe bonussen. Kortom, ik speelde het spel vanuit een ‘ik wil nu racen-mentaliteit’, niet vanuit een ‘ik wil iets leren-mentaliteit’.

Krachtige onderdompeling

Toch geeft dit spel een glimp van de educatieve mogelijkheden die er zijn: de totale onderdompeling in een andere wereld waar je volledig in betrokken wordt, is onvoorstelbaar krachtig. Je vergeet werkelijk waar je bent, je kunt niet multitasken, je moet je focussen op dat wat er rondom je gebeurt. Je wordt tegen wil en dank meegenomen – en als er goede spellen worden gemaakt die op deze manier educatieve content willen ontsluiten, dan verwacht ik daar veel van.

Loodzwaar ding op je neus

Wat echt serieus minder is, is toch dat ding op je snufferd. Die bril is zwaar en ik moest hem dan ook echt ondersteunen met mijn handen wilde ik geen nekhernia oplopen. Het is daarmee ook nog eens ultiem solistisch – het is mijn ervaring in mijn virtuele wereld en ik heb niets meer te maken met alles daarbuiten. Het ziet er eenzaam uit. Daarnaast kan het wat mij betreft niet tippen aan de echte wereld, met die frisse lucht en zon en regen en alles wat erbij hoort. Om werelden te laten zien waar je niet zo snel kunt komen, zoals het binnenste van een cel of Mars wat mij betreft, is dit echter onverslaanbaar.

Conclusie
Een totaal meeslepende ervaring in een prachtige wereld, waar ik graag naar terugkeer om te racen, maar voorlopig nog niet om te leren – nadat ik de kat even in de keuken heb geparkeerd, dat dan weer wel.

Echt, gewoon proberen dit!
InCell is gratis en werkt net zo goed op google cardboard, dus probeer het eens uit. Probeer dan ook gelijk de opvolger InMind, een spel dat nog het meest wegheeft van de animatiefilm InsideOut en waarbij je door hormonen te vangen emoties stuurt. Beide erg leuk om eens wat van de mogelijkheden van VR-games te bekijken.