Game Didactiek in de klas – ik las het boek en keek in de klas

Ik zal het maar gelijk eerlijk zeggen: ik ben jaloers op de lessen van Martijn Koops. Deze leraaropleider Natuurkunde maakt al jaren spellen voor in de klas, tot blijdschap van zijn studenten. Studenten die stuk voor stuk vol lof over de persoon en zijn lessen zijn. Hij schreef er een zeer lezenswaardig boek over: Game Didactiek. Het hoe en waarom van spellen in de les. Ik las het boek en mocht meekijken in de klas.

“Ik heb vorige week dit spel met mijn eigen leerlingen gedaan, en ik heb ze nog niet eerder zo hard zien werken. Met het zweet op het voorhoofd waren ze drie kwartier bezig met het oplossen van sommen,” aldus een van de studenten. Koops’ volwassen studenten geven les aan leerlingen in de onderbouw, en worden in deeltijd opgeleid tot eerstegraads docent. De les die ik mocht bijwonen is een gegamificeerde wiskundeles die Koops ook in zijn boek beschrijft.

Zijn oorspronkelijke wiskundelessen waren nogal traditioneel, en dat was hij zat. Deze bestonden uit een deel uitleg, beantwoorden vragen, wat sommen voordoen. “Ondertussen merkte ik dat een deel van de studenten de uitleg niet kon volgen, en een ander deel de uitleg niet nodig had”, aldus Koops. Ze oefenden te weinig, maakten hun huiswerk slecht en deden te weinig ervaring op met het oplossen van sommen. Het doel van de gamificering van de les werd het maken van meer huiswerk en meer oefenen, en dat lukte. Hij blij, zijn studenten blij.

Het boek ontstond omdat Koops al jaren spellen maakt voor gebruik in zijn lessen. “Met spellen ben je op een heel andere manier met de inhoud bezig. Vaak hebben we in het onderwijs het cognitieve stuk goed gedekt, maar de gevoelsmatige onderlaag vergeten we.” Zo liet hij mij het spel Panna zien, een parcours waar je knikkers overheen laat lopen en je waarbij je zelf bepaalde hellingen moet neerzetten. “Als je dit speelt met natuurkundeleraren zijn ze er snel bij om je te vertellen wat je wel en niet moet doen, wat handig is of niet. Totdat ze het zelf spelen, dan doen ze diezelfde onhandige dingen, dan gaan ze ook experimenteren. Het is dan een spelletje geworden en je ziet dan gelijk ander gedrag en een ander gevoel ontstaan.”

In het boek beschrijft hij al deze voorbeelden en hoe hij zijn spelconcepten ontwikkelt. Veel ontstaat vanuit een direct probleem: ik wil dat mijn studenten meer oefenen of deze les is te saai, en van daaruit ontstaat er een spelidee dat hij verder uitwerkt, soms met anderen, soms met studenten, soms ook alleen. “Het is niet zo dat ik iedere avond aan het gamen ben of zo. Ik ben voornamelijk beroepsmatig geïnteresseerd in spelmechanismen,” zegt hij er zelf over, maar ik ben daar niet zo zeker van. Het kwartje valt nogal vaak onder de douche, zo te lezen, en hij knaagt net zolang aan spelconcept, test het doorlopend, totdat hij zeker weet dat het werkt.

Het boek leest als een trein, staat boordevol voorbeelden, maar legt ook vooral op een onderkoelde humoristische manier uit hoe een spel in de klas tot stand komt. Je kunt met zijn boek in de hand zo zelf aan de slag, hij heeft voor elke situatie een voorbeeld. En het zijn zeker geen suffe educatieve spelletjes, een quizje of iets anders lolligs in de klas, neen, het is wel geschreven voor een echte docent. Leren ervan zul je, en je vindt het nog leuk ook.

Een enorme aanrader voor iedereen die meer wil met spellen in de klas, die zelf eens wat wil uitproberen maar die dat vooral ook educatief verantwoord wil doen.

Boek kopen? Dat kan bij bol.com. Lees meer over de man en zijn visie op Gamedidactiek.nl en op learninggames.nl.